BOŞLUK

Deniz kenarında kimseler yok. Boşluk

göz alabildiğine geniş. Ben o boşluğun

içindeyim, daha büyük bir boşluk da

benim içimde. Mezkûr kavramı es

geçemem öyle! Zira kökü ve manası

itibariyle ağır bir sıfat. İtiraf etmeliyim ki

içinde geçtiği birçok tamlama

korkutmuştur beni. Boş mezar, boş

beşik, boş insan, boş arazi…

...

Vakit çok erken. İnsan sesi yok henüz.

Martıların çığlıkları dalgalara eşlik

ediyor. Ah ben de var gücümle

haykırabilsem çıkmazlarımı. Belki

ruhumu sıkan soyut kemer çözülecek o

vakit. Ama kendi sesimden

korkuyorum. Sanki bağırsam her şey

bana bakacak tuhaf tuhaf. Feryat

ediyorum yine de. Çığlığım, karamsar

düşüncelerim içinde kaybolup gidiyor.

Ayak dibine düşüyor iri cümlelerim...