Boşluk

Deniz kenarında kimseler yok. Boşluk
göz alabildiğine geniş. Ben o boşluğun
içindeyim daha büyük bir boşluk da
benim içimde. Mezkûr kavramı es
geçemem öyle! Zira kökü ve manası
itibariyle ağır bir sıfat. İtiraf etmeliyim ki
içinde geçtiği birçok tamlama
korkutmuştur beni. Boş mezar boş
beşik boş insan boş arazi...
...
Vakit çok erken. İnsan sesi yok henüz.
Martıların çığlıkları dalgalara eşlik
ediyor. Ah ben de var gücümle
haykırabilsem çıkmazlarımı. Belki
ruhumu sıkan soyut kemer çözülecek o
vakit. Ama kendi sesimden
korkuyorum. Sanki bağırsam her şey
bana bakacak tuhaf tuhaf. Feryat
ediyorum yine de. Çığlığım karamsar
düşüncelerim içinde kaybolup gidiyor.
Ayak dibine düşüyor iri cümlelerim...